Είδα ένα λουλούδι να πέφτει, όμως δεν πρόλαβα να κάνω ευχή

Κόντρα στα τσιράκια του Αγίου Βαλεντίνου. Μία από τις πρώτες συναυλίες που είχαν πραγματοποιήσει οι Τρύπες στην Αθήνα την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου το 1993.1 λεπτ


Ήταν τότε του Αγίου Βαλεντίνου, τον Φεβρουάριο του 1993 στο club του Μύλου η πρώτη φορά που παρουσίασαν οι Τρύπες στο κοινό κομμάτια από το δίσκο τους ”Εννιά πληρωμένα τραγούδια¨ που κυκλοφόρησε λίγους μήνες αργότερα. Στις ποιητικές του συλλογές (Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι) μάλιστα λίγα χρόνια αργότερα το 1995, ο Γιάννης Αγγελάκας είχε γράψει:

Λοιπόν εγώ δεν είμαι το τσιράκι του Αγίου Βαλεντίνου. Άστοργα λόγια μπορώ να υποσχεθώ. Βρώμικους στίχους κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο, γλώσσες μαστίγια μικρόβια πυρκαγιές, ναυάγια δευτερολέπτων, μαυλιστικές διαδρομές. Στη χώρα των νεκρών φαλλών, το άρωμα των θυμωμένων νυχτολούλουδων. Το θάνατο.

Αυτή ήταν από τις πρώτες συναυλίες που είχαν πραγματοποιήσει οι Τρύπες στην Αθήνα εκείνη την εποχή και ήταν σίγουρα από τις καλύτερες. Θυμάμαι τότε ένα βράδυ, γυρνώντας από έξω ,είδα έναν ψηλό να κολλάει αφίσες στην κολόνα. …ψηλέ ποιος παίζει ρε; Τον ρώτησα. Οι Τρύπες 14 Φεβρουαρίου, όχι στα τσιράκια του Αγίου Βαλεντίνου μου λέει ο ψηλός.. ψηλέ φέρε και καμία αφισα για το δωμάτιο ρε…. του λέω. Πάρε όσες θέλεις, μου απάντησε.

 

Η ιστορία αυτού του μεγάλου Ελληνικού συγκροτήματος ξεκίνησε το 1983 στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης, όταν ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Γιώργος Καρράς ξεκινούν να γράφουν τραγούδια. Ο πρώτος έχει να δώσει τους κοφτερούς και πρωτότυπους στίχους του καθώς και την ξεχωριστή φωνή του, ενώ ο δεύτερος το μπάσο του, αλλά φυσικά και τις μεγαλοφυείς και εθιστικές συνθέσεις του. Ξεκινούν τα πρώτα τους live, μαζί τους εκείνη την εποχή ο Μιχάλης Κανατίδης (κιθάρες) και ο Κώστας Φλωροσκούφης (τύμπανα). Το 1984 ο Κανατίδης φεύγει απ’ τη ζωή και τον αντικαθιστά ο Μπάμπης Παπαδόπουλος. Το ‘λαγωνικό’ Νίκος Παπάζογλου (μας λείπεις Νικόλα…) τους παίρνει στο περίφημο ‘Αγροτικόν’ και εκεί ηχογραφούν τον πρώτο τους δίσκο. Λέγεται ‘Τρυπες’ και κυκλοφορεί από την Ano Kato Records το 1985. Τι να πεις γι’αυτό το δίσκο; Ωμός, απλός, άμεσος, 11 τρίλεπτα (με μια-δυο εξαιρέσεις) εθιστικά (μετα) punk κομμάτια, μεταξύ των οποίων η θρυλική ‘Ταξιδιάρα Ψυχή’, το κατευόδιο του φαντάρου ‘Για Την Πατρίδα’, η ασφυκτική διαχρονική ‘Αμνησία’, ο καταραμένος ύμνος Θλιμμένοι Στη Γιορτή Μας’, καθώς και ένα από τα καλύτερά τους κομμάτια ever, το ‘Χωρίς Εμένα’.

Διαβάστε μερικά αποσπάσματα από την συνέντευξη που είχε δώσει στην lifo παλαιότερα ο Γιάννης Αγγελάκας:

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νεάπολη της δεκαετίας του ’60, μια φτωχοσυνοικία -τότε- της Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι χαμόσπιτα, αλάνες και γειτονιές ανθρώπων δεμένων μεταξύ τους μέσα στην ανέχεια, να δουλεύουν, να γλεντάνε, να καυγαδίζουν, να μονοιάζουν, κι εμείς παιδιά -πολλά παιδιά- ξαμολημένα στους δρόμους να παίζουμε τα καλοκαίρια απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, μέχρι να μας μαζέψουν με το ζόρι στο σπίτι. Διακατέχομαι κι εγώ από το σύνδρομο του χαμένου φτωχοπαραδείσου.

Από μικρός, όταν με ρωτούσανε «τι θέλεις να γίνεις;», σκεφτόμουν πως δεν ήθελα να γίνω τίποτα. Σιγά-σιγά όμως, όσο άκουγα αυτή την υπέροχη μουσική, καταλάβαινα πως ήθελα να ασχοληθώ μαζί της, να αφοσιωθώ σ’ αυτήν και να βουτήξω μέσα της. Ήμουν αποφασισμένος και κάπου βαθιά μέσα μου σίγουρος ότι θα τα καταφέρω, παρ’ ότι οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν όλες σκληρά εναντίον μου.

Στη Νεάπολη το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70, υπήρχε μια ζωντανή -ας την πούμε – ροκ μουσική σκηνή. Εκεί γύρω ξεκινήσαμε με τον Καρρά να στήνουμε τις Τρύπες. Η συνέχεια για όσους μας αγάπησαν είναι λίγο πολύ γνωστή.

Τη δεκαετία ’82-’92, με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο πλέον στην κιθάρα, πεινώντας και διψώντας, ηχογραφήσαμε τρεις δίσκους και κάναμε αρκετά υπέροχα live σε περιορισμένα αλλά φανατικά ακροατήρια. Παρ’ όλα αυτά, έκανα διάφορες δουλειές για να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου και να συνεχίζω: μάζευα σταφύλια στην Κρήτη, σερβιτόρος, DJ, εργάτης, μα πάντα στο βάθος μουσικός με πίστη, συνείδηση και ελπίδα.

 

Η φράση του Χένρι Μίλερ «Δεν πρόκειται ποτέ να μείνω μόνος, στη χειρότερη περίπτωση θα ‘μαι με το Θεό» με σημάδεψε από έφηβο. Πάντα πορεύομαι με φίλους και φίλοι είναι αυτοί που μαζί κοιτάνε στο ίδιο σημείο του ορίζοντα και πηγαίνουν σκουντουφλώντας προς τα κει χαρούμενοι. Ο άντρας που διεγείρει τη δημιουργικότητά μου είναι ο φίλος. Η γυναίκα που διεγείρει τη δημιουργικότητά μου είναι ο έρωτας. Ή μήπως όλα είναι έρωτας; Άντε βγάλε άκρη. Αν αγαπάς τη θάλασσα, δεν έχεις καιρό για νοσταλγία και η μουσική είναι θάλασσα. Πώς να βολευτείς σε έναν καναπέ στη μέση του ωκεανού;»

 

 


Σας άρεσε; Μοιραστείτε το με τους φίλους σας!

-1
-1 πόντοι
Λευτέρης Δρόσος

Κάποτε μπορούσες να με πετύχεις σε κάθε σινεμά, θέατρο και βιβλιοθήκη της Αθήνας αφού πρώτα θα τους είχα πρήξει όλους να πάμε. Παντοτινά ερωτευμένος με την μουσική και τις συναυλίες. Τώρα πλέον κάθομαι σε έναν υπολογιστή και γράφω άρθρα για εσάς.

0 Σχόλια

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Θα θέλατε να λάβετε ενημερώσεις;

Επιλέξτε Κατηγορία
PodCasts
Ανέβασε τα δικά σου PodCasts και μοιράσου τα μαζί μας.
Ραδιοφωνική Εκπομπή
Η ευκαιρία σου να μιλήσεις με μουσικές,συνεντεύξεις και άλλα.
Ιστορία
Το δικό σου άρθρο με κείμενο, εικόνες και multimedia
Διαδραστικό κείμενο
Δημιούργησε ενημέρωση με την συμμετοχή της παρέας σου